anachoreci
chrześcijańscy pustelnicy żyjący w odosobnieniu, oddający się ascezie i modlitwie;
[gr. anachōréō ‘wycofuję się’],
anachoreci
Encyklopedia PWN
anachoreci stworzyli najstarszą formę życia mniszego, polegającą na prowadzeniu życia w całkowitym odosobnieniu i praktykowaniu nieraz skrajnej ascezy; za najsławniejszych pustelników wczesnego chrześcijaństwa uchodzą: św. Paweł z Teb (234–347), św. Antoni Pustelnik, św. Ammonas (IV w.) i św. Makary Egipski (300–391); ruch anachorecki rozwijał się od III w., początkowo w Egipcie, a następnie w Syrii i Palestynie; dał początek zorganizowanym formom życia mnichów we wspólnotach (cenobici). Zob też eremici.
