Łotwa. Film
 
Encyklopedia PWN
Łotwa. Film.
W 1896 odbyły się w Rydze pierwsze projekcje filmów braci Lumière; od 1910 realizowano filmy krajoznawcze i kroniki, od 1913 — z udziałem aktorów; 1913–15 w Lipawie powstawały reportaże (E.K. Tisse) o życiu i historii miasta; filmy fabularne realizowane w niepodległej Łotwie miały znaczenie lokalne; ambicje niekomercyjne reprezentowali reż. V. Lapenieks (Zwejnieka dels ‘syn rybaka’ 1938 wg V. Łacisa) i V. Pūce (Kauguriesi ‘powstanie kaugurskie’ 1938). Po aneksji Łotwy władze sowieckie w celach indoktrynacji ideologicznej kładły nacisk na produkcję filmów dokumentalnych, a od 1946 także fabularnych, które realizowali początkowo przybysze z Moskwy i Leningradu (A.G. Iwanow, J.J. Rajzman, Ł.D. Łukow), następnie twórcy miejscowi (P. Armands, L. Leimanis, V. Kruminš, A. Neretniece); gł. tematami filmów były: nędza w przedsocjalist. Łotwie, udział Łotyszy w rewolucji październikowej w Rosji, heroizm w czasie wojny; w latach 70. i 80. pojawiły się próby psychol. uprawdopodobnienia losów film. bohaterów (m.in. J. Streičs, G. Piesis); popularnością w całym ZSRR cieszyła się aktorka łot. V. Artmane; sukces odniósł twórca łot. J. Podnieks (Czy łatwo być młodym 1986), zapoczątkowując nurt kryt.-refleksyjny w filmie dokumentalnym okresu pieriestrojki. Od 1986 odbywa się w Rydze międzynar. festiwal film. połączony z forum dyskusyjnym.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia