Łotwa. Warunki naturalne

Łotwa. Warunki naturalne.

Powierzchnia nizinna o rzeźbie polodowcowej; liczne wzniesienia morenowe; w zachodniej części Wysoczyzna Kurlandzka (wysokość do 184 m), we wschodniej Pojezierze Inflanckie (311 m) często dzielone na Pojezierze Widzemskie i Pojezierze Łatgalskie; nadmor. niziny z wydmami (do 20–40 m). Największe rz.: dolny bieg Dźwiny (dł. 367 km) z dopływami (Dubna, Ewikszta i Ogre), Lelupa, Gauja oraz dolny bieg Windawy (178 km); ok. 3000 jezior (1/6 pow. kraju), największe: Łubań (90 km²) i Raźno (53,5 km²), najgłębsze — Ruszona (do 30 m).

Klimat umiarkowany ciepły, przejściowy między mor. i kontynent.; średnia temp. w styczniu od –2°C na wybrzeżu do –7°C na wschodzie, w lipcu 16–18°C; absolutne minimum wynosi ok. –31°C, maksimum 35°C; roczna suma opadów od 550–600 mm na wybrzeżu i nizinach do 700–800 mm na wysoczyznach; większość opadów od lipca do listopada. Przeważają gleby darniowo-bielicowe i bagienne. Łotwa leży w strefie lasów mieszanych; na ubogich glebach piaszczystych rosną bory sosnowe z sosną zwyczajną, na żyźniejszych — lasy świerkowe ze świerkiem pospolitym, niekiedy ze znacznym udziałem drzew liściastych; lesistość kraju wynosi 47,4%; torfowiska (gł. wysokie) zajmują ok. 10% pow.; 3 parki narodowe: Gaujas w dorzeczu rzeki Gauja (92,4 tys. ha, utworzony 1973), Kemeru (na wybrzeżu Zatoki Ryskiej, 42,8 tys. ha), Slitere (Slīteres, klif Morza Bałtyckiego, 15,0 tys. ha); ważniejsze rezerwaty przyrody: wyspy Moricsala z częścią jeziora Usmas (Moricsalas, założony 1912), bagna Teici (Teiču) oraz wrzosowiska Grini; tereny chronione obejmują łącznie 1015,6 tys. ha.