uczenie się zwierząt
 
Encyklopedia PWN
uczenie się zwierząt,
biol. proces poznawczy umożliwiający adekwatne indywidualne przystosowanie się zwierząt do zmiennych warunków środowiska;
zwykle na podstawie jakiejś motywacji (np. popędu) — przyjemnej lub nieprzyjemnej; rozróżnia się: 1) przywykanie, przyzwyczajanie się (habituacja) — wygasanie odruchu orientacyjnego na powtarzający się nieistotny pod względem biol. bodziec; 2) uczenie się utajone — modyfikacja percepcji bez wyraźnej nagrody lub pod wpływem ciekawości; 3) wpajanie; 4) rozwijanie koordynacji zmysłowo-ruchowej (np. chwytania); 5) tworzenie się skojarzeń; między bodźcami i reakcjami w procesach warunkowania (tresura); 6) uczenie się przez wgląd, oparte na nagłym zrozumieniu sytuacji; 7) ćwiczenie dziedzicznych wzorców zachowania (instynkt, pozy i popisy zwierząt); 8) uczenie się motoryczne — tworzenie się nawyków ruchowych; 9) synchronizowanie rytmów biologicznych. Uczenie się zwierząt odgrywa ważną rolę w myśleniu i instynkcie, w organizowaniu osobniczego systemu przestrzenno-czasowego, w reakcjach na inne osobniki (życie społ. zwierząt, ich oswojenie) i w orientacji przestrzennej zwierząt.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia