orientacja przestrzenna,
fizjol.:
orientacja przestrzenna
Encyklopedia PWN
1) odruchowe utrzymywanie odpowiedniego położenia osi ciała (taksje, optokinetyczna reakcja) lub jej końcowej części albo przydatków, jak ramiona polipa w przestrzeni (tropizmy), dzięki ujemnemu sprzężeniu zwrotnemu organizmu z otaczającym światem;
2) właściwe skierowanie ruchu lokomocyjnego organizmu względem zewn. bodźców, w którym oprócz elementów wrodzonych ma również znaczenie osobnicze doświadczenie (uczenie się zwierząt, pamięć), szczególnie ważna w wędrówkach zwierząt, zwłaszcza ptaków; prowadzi organizmy w kierunku miejsc i zjawisk korzystnych (preferendum etologiczne) i umożliwia unikanie zagrożenia, np. zniesienia z prądem (optokinetyczna reakcja).
