poetyka
 
Encyklopedia PWN
poetyka
[łac. < gr.],
dyscyplina literaturoznawcza, dziedzina teorii literatury dostarczająca wiedzy ogólnej o budowie dzieła literackiego.
Obejmuje genologię — naukę o rodzajach i gat. lit., stylistykę — naukę o języku utworów, wersologię — naukę o wierszu. Ze względu na sposób ujęcia badanych zjawisk rozróżnia się: poetykę normatywną, poetykę opisową, poetykę historyczną. Poetykę normatywna, zbiór postulatów, zadań i reguł określających autorytatywnie kształt dzieła lit.; normatywizm cechował poetykę od starożytności (Arystoteles, Horacy) do połowy XIX w., szczególnie wyrazisty w klasycyzmie, stał się wówczas podstawą działania krytyki lit. (N. Boileau, F.K. Dmochowski). Poetyka opisowa, stworzona w XX w., wyodrębnia i porządkuje środki językowo-stylistyczne i kompozycyjne oraz typy form lit. na podstawie analizy konkretnych utworów. Poetyka historyczna analizuje i wyjaśnia warunki hist. przemian form literackich.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia