praska szkoła strukturalistyczna
 
Encyklopedia PWN
praska szkoła strukturalistyczna,
jeden z gł. kierunków strukturalizmu (zarówno językoznawczego, jak i literaturoznawczego);
rozwinęła koncepcję F. de Saussure’a o języku jako systemie znaków; zajmowała się systemem leksykalnym i stylistyką, stworzyła nową dziedzinę językoznawstwa — morfonologię; wprowadziła terminy „struktura” i  „strukturalny”, od których utworzono nazwę całego kierunku metodol.; najwybitniejsi przedstawiciele: N. Trubieckoj, B. Havránek, A. Isaczenko, R. Jakobson, S. Karcewski, V. Mathesius.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia