wersyfikacja
[łac.]:
wersyfikacja
Encyklopedia PWN
1) zespół reguł i norm określających budowę wiersza;
2) nauka o budowie wiersza, określana też terminem wersologia; dyscyplina wchodząca w zakres poetyki, zajmująca się opisem form wiersza oraz badaniem jego elementów strukturalnych i funkcji stylistycznych; w Polsce XVIII–XIX wersyfikacja miała charakter normatywny i utylitarny (np. w pracach T. Nowaczyńskiego i J.F. Królikowskiego), usamodzielniona gł. dzięki rozwojowi językoznawstwa, zwłaszcza fonetyki i fonologii; prace z zakresu wersyfikacji obejmują ujęcia porównawcze (np. M. Kawczyński Porównawcze badania nad rytmem i rymami), syntet. (np. J. Łoś Wiersze polskie w ich dziejowym rozwoju, F. Siedlecki Studia z metryki polskiej), hist. (np. K. Budzyk Przełom renesansowy w literaturze polskiej, M. Dłuska O wersyfikacji Mickiewicza), monograficzne (m.in. w serii «Poetyka. Zarys encyklopedyczny»).
