Ze względu na sposób podejścia do przedmiotu badań rozróżnia się mechanikę teoretyczną, doświadczalną i stosowaną, ze względu zaś na problematykę rozwiązywanych zagadnień
kinematykę i
dynamikę (obejmującą kinetykę i statykę). W zależności od właściwości badanych obiektów rozróżnia się: mechanikę punktu materialnego i układu punktów materialnych, mechanikę bryły sztywnej i mechanikę ośrodków ciągłych, która z kolei dzieli się na mechanikę płynów (
hydromechanika,
aerodynamika) oraz mechanikę ciał stałych, np. odkształcalnych sprężyście lub plastycznie. Mechanika klasyczna nierelatywistyczna jest oparta na zasadach dynamiki Newtona. Prawa mechaniki relatywistycznej są niezmiennicze względem
przekształceń Lorentza i słuszne dla dowolnych prędkości; w przypadku prędkości małych w porównaniu z prędkością światła w próżni prawa te przechodzą w prawa mechaniki nierelatywistycznej. II zasada dynamiki ma w mechanice relatywistycznej postać d

/ d
t =

, przy czym pęd jest dany wzorem

=
mr(
v)

, gdzie
mr(
v) — masa relatywistyczna zależna od prędkości
v (jest to również jedna z możliwych postaci II zasady w mechanice nierelatywistycznej). Mechanika operuje związkami przyczynowo-skutkowymi: stan początkowy układu określa całkowicie każdy stan późniejszy układu. Podstawowymi prawami mechaniki są prawa zachowania pewnych wielkości mechanicznych: energii, pędu, momentu pędu. Do opisu ruchu układu mechanicznego stosuje się równanie Newtona, równania Lagrange’a (
Lagrange’a równania ruchu), równania Hamiltona (
Hamiltona równania ruchu),
równanie Hamiltona–Jacobiego i in. Rozwój mechaniki datuje się od starożytności (Arystoteles, Archimedes); głównymi twórcami nowożytnej matematyki byli: Galileusz, I. Newton, J. d’Alembert, J.L. Lagrange, W.R. Hamilton, D. Bernoulli, B.P. Clapeyron, L. Euler, A. Einstein.