geofizyka stosowana
 
Encyklopedia PWN
geofizyka stosowana, geofizyka poszukiwawcza,
nauka wyodrębniona z geofizyki ogólnej, której przedmiotem zainteresowania są własności fiz. i budowa przypowierzchniowej części skorupy ziemskiej oraz zależności między właściwościami fiz. ośrodka skalnego a występowaniem w nim struktur geol. i złóż kopalin;
Celem badań jest uzyskanie danych, które wykorzystuje się przede wszystkim w geologii przy poszukiwaniach kopalin i wód podziemnych; niektóre metody geofizyki stosowanej są stosowane także w górnictwie, budownictwie, robotach ziemnych oraz archeologii. Specyfika pomiarów pozwala wyodrębnić geofizykę powierzchniową i wiertniczą, a także podziemną, mor. i lotn. (aerogeofizykę).
W zależności od badania parametrów fiz. geofizyka stosowana dzieli się na: grawimetrię, obejmującą pomiary i interpretację anomalii grawimetrycznych; magnetometrię, zajmującą się badaniem anomalii magnet.; geoelektrykę, zajmującą się badaniem naturalnych lub wzbudzonych sztucznie pól elektr. i elektromagnetycznych w Ziemi; sejsmikę, obejmującą badanie budowy i właściwości sprężystych podłoża na podstawie prędkości rozchodzenia się w nim sztucznie wzbudzonych fal sejsmicznych, gł. podłużnych; radiometrię (zw. też geofizyką jądr.), badającą właściwości promieniotwórcze skał oraz efekty działania promieniowania jądr. na ośrodek. Geofizyka wiertnicza zajmuje się pomiarami właściwości fiz. skał przeprowadzanymi w otworach wiertniczych; pomiary zmian danego parametru fiz. wzdłuż otworu wiertniczego nazywa się profilowaniem geofiz. (karotażem).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia