magnetometr
 
Encyklopedia PWN
magnetometr
[gr.],
przyrząd do pomiaru różnych wielkości magnet. i ich zmian, np. elementów ziemskiego pola magnet., podatności i naturalnej pozostałości magnet. minerałów, skał i obiektów z wypalanej gliny, nasycenia magnet. przy badaniu przemian fazowych w stali, a także do wyznaczania krzywej magnesowania materiałów ferromagnetycznych.
W m. starego typu wykorzystywano działanie badanego pola magnet. na trwały magnes lub układ magnesów; w obecnie stosowanych m. wykorzystuje się m.in. zjawisko precesji protonów w polu magnet. lub nadprzewodnictwo w niskich temperaturach. Zależnie od zasady działania rozróżnia się m. magnetostatyczne, magnetodynamiczne, elektromagnetyczne i indukcyjne, m. oparte na zjawisku nasycenia magnet. ferromagnetyka i na zjawisku Halla, m. precesyjne (protonowe), m. z pompowaniem opt. oraz m. interferencyjne (w których zastosowano interferometr kwantowy nadprzewodnikowy, SQUID) o największej czułości — wykrywane zmiany indukcji magnet. są rzędu 10–13 T. Do ciągłego zapisywania (w postaci wykresu lub na taśmie magnet.) przebiegu zmian jednego lub więcej elementów pola magnet. Ziemi służy magnetograf. Do pomiaru pola magnet. Ziemi są stosowane nowoczesne m., np.: m. z sondą nasyceniową (ang. flux-gate); m. cezowe służą m.in. do pomiaru pól magnet. ciał pozaziemskich.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia