sejsmograf
przyrząd rejestrujący przebieg drgań gruntu, używany gł. w sejsmologii do zapisu fal sejsmicznych;
[gr.],
sejsmograf
Encyklopedia PWN
zapis ten nosi nazwę sejsmogramu; pozwala na wyznaczenie czasu przyjścia fal sejsmicznych różnego typu do stacji sejsmologicznej oraz na określenie amplitud i okresów tych falowych Głównym elementem s. jest masa bezwładna zawieszona tak, że tworzy wahadło fiz. (pionowe lub poziome); okres drgań własnych wahadła powinien być duży w porównaniu z okresem drgań gruntu, gdyż wtedy środek wahadła można traktować jako stały punkt odniesienia, względem którego określa się wielkość i kierunek drgań gruntu. Drgania gruntu są przetwarzane na impulsy elektr., wzmacniane i rejestrowane za pośrednictwem galwanometru na taśmie światłoczułej (w systemach tradycyjnych, wychodzących z użycia) lub w pamięci komputera (w rozwiązaniach nowoczesnych). W najnowszych s. można uzyskiwać prawie dowolne powiększenia drgań (rzędu kilku milionów).
Najstarsze urządzenie będące prymitywnym s. skonstruował w I w. n.e. Chińczyk Zhang Heng. Pierwszy znany s. stworzył F. Cecchio 1875, lecz praktycznie w użyciu s. zostały zbud. dopiero w latach 80. XIX w. przez uczonych bryt. pracujących w Japonii (m.in. przez J. Milne’a).
