Geofizyka wiertnicza

Encyklopedia PWN

geofizyka stosowana, geofizyka poszukiwawcza,

nauka wyodrębniona z geofizyki ogólnej, której przedmiotem zainteresowania są własności fiz. i budowa przypowierzchniowej części skorupy ziemskiej oraz zależności między właściwościami fiz. ośrodka skalnego a występowaniem w nim struktur geol. i złóż kopalin;

geologia

[gr. gḗ ‘ziemia’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

nauka o budowie i historii Ziemi, a głównie skorupy ziemskiej, oraz o procesach geologicznych, dzięki którym ulega ona przeobrażeniom;

sejsmologia

[gr. seismós ‘trzęsienie (ziemi)’, lógos ‘nauka’],

nauka o trzęsieniach ziemi i rozchodzeniu się fal sejsmicznych we wnętrzu Ziemi, dział geofizyki.

sonda

[fr.],

żegl. przyrząd nawigacyjny i badawczy (batymetria) do mierzenia głębokości zbiorników wodnych i pobierania próbek osadów dennych;

karotaż

[fr.],

geofiz. metoda badania zmian własności fizycznych skał wzdłuż otworu wiertniczego, powszechnie wykorzystywana w geofizyce wiertniczej.