Muzeum Aleksandryjskie, Musejon,
największy w starożytności instytut naukowy, założony ok. 295 p.n.e. w Aleksandrii przez Ptolemeusza I Sotera przy współpracy Demetriusza z Faleronu i Stratona z Lampsakos, jako kontynuacja i rozwinięcie działalności naukowej Arystotelesowskiego Likejonu.
Muzeum Aleksandryjskie
Encyklopedia PWN
Formalnie Muzeum Aleksandryjskie zostało powołane jako „świątynia muz”, którą kierował arcykapłan; faktycznie jednak było autonomiczną instytucją państwową, w której uprawianie nauki i nauczanie miało świecki charakter, a zatrudnieni w nim uczeni — swobodę badań; Muzeum skupialo najwybitniejszych uczonych z krajów środziemnomorskich; było wyposażone, oprócz pracowni naukowych i sal wykładowych, w ogród botaniczny i zoologiczny, obserwatorium astronomiczne, prosektorium, pracownie chirurgiczne oraz bogate zbiory materiałów naukowych z różnych dziedzin nauki i sztuki; okres rozkwitu przeżywało w III–II w. p.n.e. — prowadzono wówczas prace badawcze z zakresu matematyki i fizyki (Euklides, Straton z Lampsaku, Eratostenes z Cyreny, Apoloniusz z Pergi i Archimedes), astronomii (Arystarch z Samos, Eratostenes z Cyreny, Hipparch), medycyny (Herofilos, Erasistratos z Knos), mechaniki (Ktesibios, Filon z Bizancjum, Heron z Aleksandrii); duże znaczenie miała działalność, związanej z Muzeum Aleksandryjskim, Biblioteki Aleksandryjskiej; do wybitnych uczonych związanych z Muzeum Aleksandryjskim w późniejszym okresie należeli m.in. Klaudiusz Ptolemeusz i Galen; Muzeum Aleksandryjskie, mimo zniszczenia budynków 273, kontynuowało działalność do 391.
