wektorami
Encyklopedia PWN
drgania (o małej amplitudzie) atomów tworzących sieć krystaliczną wokół ich położeń równowagi.
iloczyn wektorowy, iloczyn zewnętrzny,
mat. pojęcie z zakresu rachunku wektorowego: iloczynem wektorowym wektorów 
i 
(oznaczanym × lub [, ]) w przestrzeni 3-wymiarowej nazywa się wektor 
= × , którego kierunek jest prostopadły do obu wektorów i , długość c = a b sinα (gdzie α to kąt między kierunkami wektorów i ), a orientacja trójki , , jest dodatnia (zgodna z orientacją układu współrzędnych);
proces indukowania polem magnet. namagnesowania w magnetykach;
gradient
mat. operator różniczkowy zdefiniowany następująco: g. funkcji skalarnej φ(x, y, z) jest wektor o składowych ∂φ/∂x, ∂φ/∂y, ∂φ/∂z, oznaczony symbolem grad lub ∇ (nabla): [łac.],
, gdzie 
, 
, 
są wektorami jednostkowymi prostokątnego układu współrzędnych kartezjańskich (analogicznie definiuje się g. skalarnej funkcji większej liczby zmiennych).
norma
mat. uogólnienie pojęcia wartości bezwzględnej liczby rzeczywistej i długości wektora; n. w przestrzeni liniowej X nad ciałem liczb rzeczywistych (bądź zespolonych) nazywa się każdą funkcję ∥·∥ X → ℝ spełniającą następujące trzy warunki: (1) ∥ x∥ ≥ 0 dla każdego wektora x ∈ X, przy czym ∥ x∥ = 0 wtedy i tylko wtedy, gdy x = 0 (tzn. gdy x jest wektorem zerowym), (2) ∥ tx∥ = |t| · ∥ x∥ dla każdej liczby t i każdego wektora x ∈ X, (3) ∥ x + y∥ ≤ ∥ x∥ + ∥ y∥ dla wszystkich wektorów x, y ∈ X (nierówność trójkąta);
[łac.],
nabla
mat. symbol ∇ oznaczający operator różniczkowy pierwszego rzędu, zw. operatorem Hamiltona: ∇ = [gr., ‘harfa’],
, gdzie x, y, z — kartezjańskie współrzędne prostokątne, a , , — wektory jednostkowe osi współrzędnych;
