• Hebe
    [gr., ‘młodość’],
    mit. gr. wg Teogonii Hezjoda córka Zeusa i Hery, uosobienie wieku młodzieńczego;
  • Hel,
    mit. germ. bogini śmierci i podziemnego świata, córka Lokiego;
  • Helena, Helénē,
    mit. gr. wg Iliady Homera najpiękniejsza kobieta na świecie, córka Zeusa, siostra Klitajmestry i Dioskurów, żona Menelaosa, matka Hermione.
  • Helena, właśc. Flavia Julia Augusta, święta, ur. ok. 248–255, Drepanum (Bitynia), zm. ok. 328–330, Nikomedia,
    matka (właściwie macocha) ces. Konstantyna I Wielkiego, nawrócona przez niego na chrześcijaństwo i ogłoszona cesarzową (żona cesarza Konstancjusza I Chlorusa).
  • Heliogabal,
    mit. syr. → Elagabal.
  • Helios
    [gr., ‘słońce’],
    mit. gr. bóg słońca;
  • heretyk,
  • Herkules,
    mit. gr. zlatynizowana forma imienia → Herakles.
  • Hermes, Hermḗs,
    mit. gr. bóstwo uosabiające moc przekraczania granic (m.in. jako posłaniec Zeusa, a także bóstw podziemnych — Hermes Psychopompos ‘wodzący dusze’, przewodnik zmarłych do Hadesu), wytyczania szlaków (opiekun podróżnych);
  • Hiacynt, Hyákinthos,
    mit. gr. heros czczony w Amyklaj (Lakonia); miał grób w kształcie ołtarza w świętym okręgu Apollina, gdzie składano ofiary podczas letniego, 3-dniowego święta Hiakintia, obchodzonego z okazji zbiorów zbóż;
  • Hiady, Hyádes
    [‘płaczki’],
    mit. gr. nimfy, córki Atlasa i Ajtry;
  • hierarchia
    [łac. < gr.],
    religiozn. w katolicyzmie i prawosławiu forma szczególnego udziału w odpowiedzialności i zarządzaniu Kościołem oparta na określonym teologicznie i prawnie ustopniowanym uczestnictwie w kapłaństwie Chrystusa [gr. hierárchios ‘mający święte początki’, ‘związany z kultem bogów’];
  • Hiob, Job,
    bohater bibl. Księgi Hioba, powstałej ok. V w. p.n.e., zaliczanej do grupy ksiąg mądrościowych Starego Testamentu.
  • Hipolit, Hippólytos,
    mit. gr. syn Tezeusza i Amazonki Antiopy (lub Hipolity);
  • hipostaza
    [gr. hypóstasis ‘podstawa’, ‘istota’],
    pojęcie, które pod wpływem neoplatonizmu było przez pisarzy chrześcijańskich używane początkowo jako równoznaczne z pojęciem substancji i istoty; od IV w. w teologii hipostazą nazywano każdą z osób boskich Trójcy Świętej; w chrystologii unia hipostatyczna to zjednoczenie natur boskiej i ludzkiej w Jezusie;
  • hodegetyka
    [gr. hodós ‘droga’, hēgéomai ‘prowadzę’],
    dyscyplina teologii pastoralnej (zw. teologią praktyczną) o pasterskim urzędzie Jezusa Chrystusa i Kościoła; powstała na przeł. XIX i XX w. (C. Krieg).
  • holocaust
    [łac. < gr.],
    holokaust,
    religiozn. całopalenie, ofiara spalona całkowicie na ołtarzu, składana w starożytności przez Żydów.
  • Hymen, gr. Hyménaios,
    mit. gr. bóstwo godów wzywane w procesyjnych pieśniach weselnych okrzykiem — Hymen, o Hymenaje!;
  • Hyperion, gr. Hyperíōn, łac. Hiperion,
    mit. gr. tytan, syn Gai [‘ziemia’] i Uranosa [‘niebo’];
  • Ifa,
    wyrocznia w m. Ife (południowa Nigeria) będąca składnikiem systemu rel. Jorubów;
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia