Helios
mit. gr. bóg słońca;
[gr., ‘słońce’],
Helios
Encyklopedia PWN
wg Hezjoda syn tytanów: Hyperiona i Tei, brat Selene i Eos (Księżyca i Jutrzenki); ojciec m.in. Kirke, Pazyfae i Faetona; uważano, że w dzień przemierza niebo w rydwanie zaprzężonym w 4 konie, obdarzając ludzi światłem i ciepłem, a w nocy podróżuje w złotej czaszy, opływając ziemię pod Okeanosem z zachodu na wschód; jako wszechwiedzący bywał przywoływany w przysięgach oraz obrzędach magicznych; czczony głównie na Rodos; w mitologii rzymskiej — Sol; przedstawienia Heliosa występowały w greckim malarstwie wazowym i rzeźbie (wschodni przyczółek Partenonu, Helios na kwadrydze Lizypa, Rodyjski Kolos Charesa z Lindos, jeden z siedmiu cudów świata) oraz w malarstwie nowożytnym.
