rewolucja naukowo-techniczna
 
Encyklopedia PWN
rewolucja naukowo-techniczna,
ekon. proces szybkich zmian w nauce, technice i produkcji, zapoczątkowany po II wojnie światowej i trwający obecnie.
Zjawisko to było spowodowane ogromnym zwiększeniem się popytu na badania naukowe. Z jednej strony tworzyły go państwa uczestniczące w wyścigu zbrojeń w okresie zimnej wojny, z drugiej zaś — wielkie korporacje działające w warunkach oligopolu i konkurujące między sobą w dziedzinie nowych produktów. Charakterystyczną cechą rewolucji naukowo-technicznej jest ogromne skrócenie czasu trwania procesu od momentu powstania innowacji do jej wdrożenia. Zmianie uległy również źródła innowacji. W XIX w. były one tworzone przez zdolnych techników, rzemieślników, a nawet samouków, współcześnie powstają w zasadzie wyłącznie w laboratoriach naukowych i są efektem pracy zespołowej. Na rewolucję naukowo-techniczną składają się liczne przełomowe innowacje. Najważniejsze z nich to: wprowadzenie nowych źródeł energii (energia jądrowa, słoneczna i in. jej odtwarzalne źródła); automatyzacja i robotyzacja; nowe materiały i tworzywa sztuczne; komputeryzacja i szybkie przetwarzanie informacji; biotechnologie. Wskutek rewolucji naukowo-technicznej nastąpiła zmiana stylu życia w krajach rozwiniętych: wydłużyło się przeciętne trwanie życia, skróceniu uległ czas pracy, możliwe stało się szybkie przemieszczanie ludzi i towarów, poprawiła się dostępność i wymiana informacji, nastąpił rozwój środków masowego przekazu. Jednocześnie pojawiły się zjawiska negatywne, spowodowane trudnościami z przystosowaniem się do szybkich zmian, takie jak: choroby cywilizacyjne, stres, rozpad rodziny, upadek tradycyjnych autorytetów.
Sławomir Sztaba
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia