łodyga,
bot. część składowa sporofitu roślin naczyniowych, osiowy organ, na którym są osadzone liście, wraz z nimi stanowiący pęd (pęd roślinny);
łodyga
Encyklopedia PWN
na długość rośnie wierzchołkowo, tylko u niektórych roślin występuje także wzrost międzywęzłowy; składa się z węzłów (z których wyrastają liście) oraz z międzywęźli. Podstawowymi funkcjami łodygi są: jak najdogodniejsze ustawienie na roślinie innych organów, np. asymilujących liści, narządów rozmnażania, oraz przewodzenie substancji pokarmowych i wody między korzeniami a liśćmi; łodygi mogą też magazynować substancje zapasowe, młode łodygi są organem asymilującym. Łodygi mogą być zielone (u roślin zielnych) lub zdrewniałe (u krzewów i drzew, u których są zw. pniami), jednoroczne lub wieloletnie; tkanki łodygi powstają z dzielących się komórek stożka wzrostu, są to: skórka, kora pierwotna (kora) oraz walec osiowy z wiązkami przewodzącymi obokleżnymi, tzn. naczyniowo-sitowymi (budowa pierwotna), u starszych (z wyjątkiem większości jednoliściennych) w wyniku działalności miazgi zachodzi wtórny przyrost na grubość (budowa wtórna). Łodyga może ulegać różnym modyfikacjom, np. w wąsy, ciernie, gałęziaki, spłaszczona stanowi gł. organ fotosyntezy (np. u opuncji); wiele roślin tworzy łodygi podziemne, np. kłącza, cebule, bulwy, rozłogi; szczególnymi łodygami nadziemnymi są wici, także niektóre rozłogi; przez łodygi nad- i podziemne rośliny mogą rozmnażać się wegetatywnie.
