pień

pień,

bot. wieloletnia, zdrewniała łodyga drzewa, osiągająca znaczną wysokość i grubość, spełniająca funkcje mech. (kolumna, na której wspiera się korona) oraz przewodzenia wody (drewno) i asymilatów (łyko) między koroną a systemem korzeniowym;

może być typu strzały — gdy posiada wyraźną oś gł. (u wielu iglastych), lub kłody — gdy rozdziela się na konary; pień z pękiem liści na szczycie nazywa się kłodziną (np. u palm); powierzchnię pnia stanowi korowina lub korek, kłodziny — nasady liściowe.