elektrofotografia
metoda wytwarzania kopii przy użyciu kserokopiarek.
[gr.],
kserografia,
elektrofotografia
Encyklopedia PWN
W metodzie tej stosuje się metalową płytę lub cylinder (najczęściej z mosiądzu lub aluminium) pokryte warstwą fotoprzewodzącą (tzw. warstwą elektrofotograficzną), tj. zwiększającą przewodnictwo elektryczne pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (fotoprzewodnictwo); zwykle stanowi ją naparowany w próżni selen lub tlenek cynku (zdyspergowany w poliwinylobutyralu lub w żywicy silikonowej), albo też żywica fotoprzewodząca. Warstwę tę ładuje się elektrostatycznie (najczęściej za pomocą wyładowań koronowych; wyładowania elektryczne), uczulając w ten sposób jej powierzchnię na światło. Podczas naświetlenia w miejscach poddanych działaniu światła (zgodnie z rysunkiem oryginału) zwiększa się przewodnictwo elektryczne warstwy, w wyniku czego zostaje z nich usunięty ładunek. Ładunki elektryczne pozostałe w miejscach nienaświetlonych tworzą tzw. elektrostatyczny obraz utajony, który się wywołuje za pomocą proszku elektrofotograficznego (składającego się z mieszaniny cząstek żywicy termotopliwej, np. polistyrenowej lub poliakrylowej, oraz pigmentu), naładowanego ładunkiem przeciwnego niż warstwa znaku (cząstki proszku przylegają do nie naświetlonych miejsc warstwy, tworząc obraz proszkowy). Wywołany obraz przenosi się (zwykle drogą bezpośredniego kontaktu) na podłoże, np. na papier lub folię, odpowiednio naładowane elektrycznie. W celu utrwalenia obrazu i otrzymania kopii rysunku oryginału wykonaną odbitkę ogrzewa się, co prowadzi do stopienia proszku i jego silnego związania z podłożem. Obraz wielobarwny uzyskuje się, stosując proszki barwne (o barwach podstawowych: purpurowej, żółtej, zielononiebieskiej i czarnej; CMYK). Metody elektrofotograficzne są wykorzystywane do wykonywania kopii oraz do drukowania cyfrowego. Elektrofotografia została wynaleziona i nazwana kserografią 1938 przez fizyka amerykańskiego, Ch. Carlsona.
Herbert Czichon
