dielektryki

dielektryki

[gr. di(á) ‘przez’, ḗ lektron ‘bursztyn’],

izolatory,

ciała bardzo słabo przewodzące prąd elektryczny;

opór właściwy (rezystywność elektryczna) jest większy od 10⁶ Ω · m; dielektryki mają bardzo mało swobodnych ładunków elektrycznych, a o ich właściwościach elektrycznych decydują ładunki związane, mogące wykonywać tylko ograniczone ruchy względem położeń równowagi; zewnętrzne pola elektryczne powodują polaryzację dielektryków — niewielkie przesunięcie ładunków dodatnich i ujemnych względem siebie; indukowane pole elektryczne częściowo kompensuje wewnątrz dielektryków zewnętrzne pole elektryczne; najważniejszą wielkością charakteryzującą dielektryki jest przenikalność elektryczna; przenikalność elektryczna dielektryków zależy od częstotliwości zmian zewnętrznego pola elektrycznego, a niektórych dielektryków, np. kryształów jonowych, także od temperatury; dielektrykami mogą być zarówno ciała stałe jak ciecze i gazy; według teorii pasmowej ciała stałe są dielektrykami, jeśli przerwa energetyczna między pasmami podstawowym i przewodnictwa jest większa od 3 eV; dielektryki mają ogromne zastosowanie praktyczne, głównie w konstrukcjach elektro- i radiotechnicznych.