piroelektryczność
fiz. występowanie w niektórych kryształach dielektr. (dielektryki) polaryzacji dielektr. samorzutnej (spontanicznej) w nieobecności zewn. pola elektr. lub innych zewn. czynników;
[gr.],
zjawisko piroelektryczne,
piroelektryczność
Encyklopedia PWN
kryształy takie są nazywane piroelektrykami; w normalnych warunkach polaryzacja jest maskowana warstwą zaadsorbowanych z powietrza jonów — ujawnia się po ogrzaniu kryształu (podczas ogrzewania jony są częściowo uwalniane z powierzchni); dawniej uważano, że podczas ogrzewania kryształu wytwarza się elektr. moment dipolowy; p. występuje tylko w kryształach nie mających środka symetrii i mających co najwyżej jedną zwykłą oś symetrii (kryształu symetria), np. w kryształach turmalinu, kwasu winowego, winianu sodowo-potasowego (soli Seignette’a); p. jest wykorzystywana w czujnikach służących do pomiaru bardzo małych zmian temperatury. Została odkryta 1756 przez fizyka niem. F.U.Th. Aepinusa (1724–1802).
