elektret
dielektryk wytwarzający zewn. pole elektr. w wyniku trwałego uporządkowania elektr. momentów dipolowych jego cząsteczek lub zgromadzenia na nim trwałego ładunku elektrycznego;
[gr.],
elektres,
elektret
Encyklopedia PWN
trwałą polaryzację dielektryka można uzyskać przez umieszczenie go w polu elektr. i stopienie, a następnie zestalenie (termoelektret), wzbudzając optycznie (fotoelektret) lub działając promieniowaniem jonizującym (radioelektret). Elektrety o trwałym ładunku przestrzennym otrzymuje się metodą implantowania ładunku elektrycznego. Do materiałów elektretowych należą: wosk karnauba, mieszanina wosku pszczelego, wosku karnauba i kalafonii, selen, siarka, folie z poliolefin aromatycznych; gł. zastosowania: filtry elektrostat., elektrofotografia, przetworniki elektroakustyczne, przetworniki elektromechaniczne. Pierwszy elektret wytworzył 1919 fizyk jap. Mototarō Eguchi.
