przebicie elektryczne

przebicie elektryczne,

duży, zwykle gwałtowny wzrost natężenia prądu elektr. w dielektryku lub półprzewodniku wywołany doprowadzeniem napięcia większego niż pewna charakterystyczna wartość, zw. napięciem przebicia.

P.e. dielektryka przejawia się zazwyczaj przeskokiem iskry lub powstawaniem łuku elektr.; droga przebicia (kanał przewodzący prąd elektryczny) ma bardzo małą rezystancję, co oznacza utratę przez dielektryk właściwości elektroizolacyjnych; wytrzymałość dielektryków stałych na przebicie (napięciem stałym) jest rzędu 10–300 kV/mm, ciekłych — do 50 kV/mm, gazowych — kilka kV/mm. W wyniku przebicia dielektryka stałego następuje zazwyczaj jego trwałe uszkodzenie, dielektryki ciekłe i gazowe regenerują się.