transoptor

transoptor

[łac.-gr.],

optron, optoizolator,

półprzewodnikowy przyrząd optoelektroniczny, złożony z pary elementów: fotoemitera (na wejściu) i fotodetektora (na wyjściu), umieszczonych we wspólnej obudowie, izolowanych elektrycznie i sprzężonych optycznie;

utworzony z pary elementów: fotoemitera (na wejściu) i fotodetektora (na wyjściu), umieszczonych we wspólnej obudowie, izolowanych elektrycznie i sprzężonych optycznie. Fotoemiterem jest najczęściej dioda elektroluminescencyjna, zaś fotodetektorem — fotodioda, fototranzystor bądź fototyrystor. W transoptorze zamkniętym, monolitycznym (scalonym) promieniowanie wysyłane przez diodę elektroluminescencyjną przenika przez warstwę materiału elektroizolacyjnego (np. szkło, żywica epoksydowa), w transoptorze otwartym, szczelinowym (tzw. transmisyjnym) oraz odbiciowym (refleksyjnym) — przez warstwę powietrza, w której znajduje się ruchomy element przerywający lub ustanawiający sprzężenie opt. między fotoemiterem i fotodetektorem. Transoptor przenosi sygnały zarówno stałoprądowe, jak i zmiennoprądowe (analogowe i cyfrowe), przy czym pasmo przenoszenia zależy przede wszystkim od rodzaju użytych elementów (np. częst. graniczna transoptora z fotodiodą może być nawet rzędu kilkudziesięciu MHz). Najważniejszym parametrem transoptora jest wzmocnienie prądowe, nazywane też przekładnią prądową. Transoptory stosuje się w aparaturze pomiarowej i med., w układach automatyki przem., gł. w celu eliminacji zakłóceń wprowadzanych przez układy współpracujące ze sobą bądź sprzęgania układów o różnych potencjałach, a także w charakterze wyłączników (optoelektronicznych).