fototranzystor
 
Encyklopedia PWN
fototranzystor
[gr.-łac.],
tranzystor, w którym natężenie prądu elektr. wyjściowego zależy od strumienia padającego nań promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu opt.).
Przebieg procesów zachodzących w f. pod wpływem promieniowania jest związany gł. z występowaniem fotoprzewodnictwa. Promieniowanie pada na obszar bazy f. (tranzystor) przez specjalne okno w jego obudowie, w wyniku czego w obszarze bazy są generowane dodatkowe nośniki (pary elektron–dziura) i następuje wzrost natężenia prądu wyjściowego (kolektora i emitera). F. są najczęściej przyrządami dwukońcówkowymi, bez wyprowadzonej końcówki bazy; f. z wyprowadzoną końcówką bazy może być sterowany jednocześnie za pomocą strumienia padającego promieniowania i sygnału elektrycznego. F. odznacza się dużo większą czułością na promieniowanie niż fotodioda (ze względu na wzmocnienie prądowe charakterystyczne dla tranzystora), ale też większym natężeniem prądu ciemnego (przy braku oświetlenia), większą bezwładnością i większą zależnością parametrów od temperatury. Za szczególny rodzaj f. można uważać monolityczny scalony podzespół, tzw. fotodarlington, w którym dwa f. tworzą układ Darlingtona; przyrząd ten, dzięki bardzo dużemu wzmocnieniu sygnałów elektr., wykazuje znaczną czułość na promieniowanie, ale też o wiele dłuższe czasy narastania i opadania tzw. sygnału fotoprądu (określonego natężeniem prądu wyjściowego wywołanego promieniowaniem). F. są stosowane przede wszystkim jako fotodetektory w transoptorach, czujniki fotoelektryczne w automatyce i układach pomiarowych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia