fototyrystor
tyrystor, w którym przełączenie ze stanu blokowania w stan przewodzenia zachodzi pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (w zakresie widzialnym i podczerwieni).
[gr.],
fototyrystor
Encyklopedia PWN
Strumień promieniowania pada przez specjalne okno w obudowie f. na środkowe złącze p–n (tyrystor); przebieg procesu jest związany z występowaniem zjawiska fotowoltaicznego. Promieniowanie wnikające w głąb struktury f., znajdującego się w stanie blokowania, generuje pary elektron–dziura, które są kierowane przez pole elektr. do obszarów złącz zewnętrznych. Wskutek tego w obwodzie anoda–katoda rośnie natężenie prądu elektr., początkowo nieznacznie, potem (przy dalszym działaniu promieniowania) coraz silniej, aż do skokowego wzrostu w chwili zapłonu tyrystora. Wartość natężenia prądu w stanie przewodzenia f. jest określona parametrami obwodu zewnętrznego. F., podobnie jak zwykły tyrystor, ma 1 lub 2 elektrody, tzw. bramki, umożliwiające odpowiednie ustawienie momentu włączenia (tj. progu zadziałania) przyrządu. Wyłączenie (tzw. gaszenie) f. odbywa się identycznie jak zwykłego tyrystora, np. przez przerwanie prądu anodowego. Ważniejszymi parametrami opt. f. są: natężenie oświetlenia, przy którym następuje przełączenie do stanu przewodzenia, i optymalny przedział długości fali promieniowania elektromagnetycznego. F. są najczęściej stosowane jako fotodetektory w niektórych rodzajach transoptorów oraz jako przełączniki w układach automatyki.
