fotokomórka
 
Encyklopedia PWN
fotokomórka
[gr.-łac.],
komórka fotoelektryczna,
urządzenie przeznaczone do przetwarzania sygnałów opt. na sygnały elektryczne;
zasadniczą częścią f. jest fotoelement (np. fotodioda, ogniwo fotoelektryczne, fotorezystor, fototranzystor, fototyrystor), połączony z zewn. źródłem prądu elektr.; jej działanie jest oparte na zjawisku fotoelektrycznym; podstawowym parametrem f. jest czułość określona stosunkiem wielkości sygnału elektr. do mocy padającego promieniowania; zależność czułości od długości fali promieniowania opisuje charakterystyka widmowa f.; f. są stosowane m.in. w przyrządach fotometrycznych, w urządzeniach przetwarzania dźwięku, w układach automatyki przem., urządzeniach alarmowych. Pierwsza f. (jej prototyp zbudował ok. 1890 A.G. Stoletow) miała postać lampy fotoelektronowej, w której katodę, emitującą elektrony pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego, stanowiła warstwa metalu alkalicznego naniesiona na wewn. ścianę lampy, anodą zaś był zwinięty w pętlę drut metal. umieszczony naprzeciw katody. Obecnie stosuje się gł. f. półprzewodnikowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia