fotorezystor
 
Encyklopedia PWN
fotorezystor
[gr.-łac.],
fotoopornik,
rezystor półprzewodnikowy, którego rezystancja zależy od strumienia padającego nań promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu opt.);
zasada działania f. jest oparta na zjawisku fotoprzewodnictwa; część światłoczułą przyrządu stanowi zwykle cienka warstwa półprzewodnika (najczęściej siarczku kadmu, CdS, selenku kadmu, CdSe, lub siarczku ołowiu, PbS), osadzona na podłożu izolacyjnym wraz z elektrodami metalowymi (promieniowanie pada przez specjalne okno w obudowie); widmowy zakres pracy f. obejmuje zwykle promieniowanie o dł. fali 400–4000 nm (promieniowanie widzialne i podczerwone); czułość f. na odpowiednią długość fali zależy przede wszystkim od technologii jego wykonania oraz rodzaju zastosowanego materiału półprzewodnikowego; f. stosuje się przede wszystkim jako detektory światła w spektrofotometrii, termometrii, a także w automatyce przem., technice wojsk. (np. w układach sterowania rakiet, śledzenia celów), fotografice (światłomierze) itp.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia