fotowoltaiczne zjawisko

fotowoltaiczne zjawisko,

fiz. powstanie siły elektromotorycznej w ciele stałym pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (z zakresu optycznego);

jest przejawem zachodzenia fotoelektrycznego zjawiska wewnętrznego. Zachodzi np. na styku półprzewodnika z metalem, tj. złączu m–s, lub półprzewodnika typu n z półprzewodnikiem typu p, tj. złączu p–n; w przypadku złącza p–n wskutek pochłonięcia energii świetlnej tworzą się dodatkowe nośniki prądu (elektrony i dziury) i następuje dyfuzja dziur do obszaru p, a elektronów do obszaru n, co powoduje powstanie różnicy potencjałów na granicy obszarów; zjawisko fotowoltaiczne jest wykorzystywane w fotoogniwach (w bateriach słonecznych). Siła elektromotoryczna powstaje również w jednorodnym półprzewodniku pod wpływem oświetlenia i jest wynikiem różnicy prędkości, z jaką dyfundują w głąb półprzewodnika elektrony i dziury wytworzone wówczas w obszarze przypowierzchniowym (tzw. efekt Dembera). Zjawisko fotowoltaiczne odkrył 1839 francuski fizyk A.C. Becquerel.