Partia Demokratyczna
 
Encyklopedia PWN
Partia Demokratyczna, Democratic Party,
partia polityczna w USA;
ukształtowana w okresie prezydentury A. Jacksona (1829–37), wywodziła się z Partii Demokratyczno-Republikańskiej. Jedna z 2 głównych sił politycznych kraju, od połowy XIX w. rywalizuje z Partią Republikańską. W XIX w. skupiała głównie bogatych plantatorów z Południa, zwolenników szerokich praw stanowych i liberalizacji polityki społecznej oraz gospodarczej. W 2. połowie XIX w., po klęsce Południa w wojnie secesyjnej, utraciła wpływy; odzyskała je przejściowo w okresie prezydentury G. Clevelanda, utrwaliła podczas administracji W. Wilsona, następnie F.D. Roosevelta, którego program New Deal zjednał Partii Demokratycznej nowe grupy wyborców, m.in. Murzynów, imigrantów, robotników i farmerów. W okresie powojennym popularna i wpływowa, zwłaszcza w latach administracji J.F. Kennedy’ego i L.B. Johnsona, którzy doprowadzili do rozwinięcia licznych programów społecznych (Nowe Pogranicze, Wielkie Społeczeństwo). W latach 70. nastąpił kryzys partii, spowodowany głównie nasileniem tendencji konserwatywnych w społeczeństwie; w latach 80. w programie wyborczym Partii Demokratycznej wzrosło znaczenie mniejszości etnicznych i społecznych (hasło tzw. tęczowej koalicji J. Jacksona). W XX w. Partia Demokratyczna pozostawała przy władzy 1913–21 (W.Th. Wilson), 1933–53 (F.D. Roosevelt, H.S. Truman), 1961–69 (J.F. Kennedy, L.B. Johnson), 1977–81 (J.E. Carter), 1993–2001 (B. Clinton), 2009–2017 (B. Obama). Nie ma stałych członków, program wyborczy ustalają zjazdy wyborców; pracą między zjazdami kieruje Narodowy Komitet Partii Demokratycznej, któremu podlega stały aparat partyjny w każdym stanie i okręgu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia