Estonia. Sztuka
 
Encyklopedia PWN
Estonia. Sztuka.
Najstarsze zabytki sztuki estońskiej pochodzą z epoki przedhist. (ceramika grzebykowa i sznurowa, wyroby z brązu i żelaza, kam. groby i grodziska). Sztuka średniow. zaczyna się w XIII w. (wpływy skand. i niem.). Architekturę got. cechuje oszczędność dekoracji, surowość i prostota form; zabytkowe budowle były wznoszone w Tallinnie (katedra z XIII w., ratusz z XIV w.), Tartu (kościoły z XV i XVI w.), Narwie (zamek, ratusz, kościoły i kamienice z XIII–XV w.) i Kuressaare (zamek XIII, XIV w.); wysoki poziom reprezentuje późnogot. snycerka (H. Rode, B. Notke, przeł. XV i XVI w.) i malarstwo (M. Sittow, XV w.). Sztuka renes. znalazła odbicie gł. w rzeźbie sakralnej i arch. (dom Czarnogłowych w Tallinnie, XV–XVI w.); architekturę barok. reprezentują budowle w Narwie i Tallinnie; w końcu XVIII w. zaczynają się także wpływy ros. (m.in. klasycyst. zespoły w Tartu). W XIX w. nastąpił rozkwit nar. sztuki estońskiej, zwłaszcza malarstwa (J. Köler, K.L. Maibach, E. Dücker, O. Hoffman) i rzeźby (A. Weizenberg); w architekturze tendencje eklektyczne (wpływy fińskie). Nowoczesna sztuka estońska rozwija się wielokierunkowo, opierając się na tradycjach realizmu (malarze — A. Laikmas, bracia P. i K. Raud, A. Johani, A. Jansen, graficy — G. Reindorf, G. Viiralt, rzeźbiarze — A. Adamson, V. Mellik), postimpresjonizmu i modernizmu (K. Magi, N. Triik, rzeźbiarze — J. Koort, A. Starkopf) oraz kubizmu i ekspresjonizmu. Po II wojnie świat. rozwój architektury i urbanistyki — przebudowa urb. i rekonstrukcja zespołów zabytkowych (m.in. Tallinn, Tartu, Narwa); malarstwo reprezentują: R. Sagrits, R. Treuman, V. Karrus, E. Okas, rzeźbę (gł. pomnikową i portretową): E. Roos, A. Kaazika, J. Khirva, J. Eskel, E. Tanillo, grafikę: A. Bach, E. Einman. Rzemiosło artyst. nawiązuje do bogatych tradycji sztuki lud. (tkactwo, hafciarstwo, snycerstwo, wyroby ze skóry).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia