Estonia. Warunki naturalne
 
Encyklopedia PWN
Estonia. Warunki naturalne.
W skład Estonii wchodzi ponad 1500 wysp i wysepek w Zat. Ryskiej (największe Sarema i Hiuma) o łącznej pow. 4,2 tys. km2 (9,2% pow. kraju); zachodnie wybrzeże silnie rozczłonkowane, niskie, północne — wysokie i strome; większość obszaru stanowią tereny nizinne (średnia wys. 50 m); rzeźba polodowcowa (moreny, drumliny, ozy, jeziora); w północnej części wysoczyzna Pandivere (wysokość do 166 m), na południu i południowym wschodzie wzniesienia Sakala, Otepää i Haanja (do 318 m). Klimat umiarkowany, przejściowy między mor. a kontynent.; średnia temperatura w najchłodniejszym miesiącu (lutym) wynosi od –6°C na wschodzie do –2°C na zachodnich wyspach, w lipcu 16–17°C; suma roczna opadów 600–700 mm, maksimum od lipca do września. Gęsta sieć rzeczna, zwłaszcza w południowej części; gł. rz.: Narwa, Ema, Parnawa; ponad 1000 jezior (ok. 5% pow. kraju), największe Pejpus (graniczne z Rosją). Estonia leży w strefie lasów mieszanych; na ubogich glebach piaszczystych rosną bory sosnowe (z sosną zwyczajną), na glebach bardziej żyznych lasy świerkowe (ze świerkiem pospolitym), niekiedy ze znacznym udziałem dębu szypułkowego i in. drzew liściastych; lasy zajmują ok. 18% pow., torfowiska (przeważnie wysokie) i tereny podmokłe — 20%; na wschód od Tallinna (na wybrzeżu Zat. Fińskiej) Park Nar. Lahemaa (z wielkimi głazami narzutowymi), nad zat. Matsalu rezerwat biosfery. W 1997 było 217 chronionych obiektów zajmujacych 4,6 tys. km2 (10,1% pow. kraju); stare miasto w Tallinnie zostało wpisane na Listę Świat. Dziedzictwa Kult. i Przyrodniczego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia