Estonia. Polityka społeczna
 
Encyklopedia PWN
Estonia. Polityka społeczna.
Realizowana w Estonii po odzyskaniu niepodległości polityka społ. jest w trakcie przekształceń i obejmuje zabezpieczenie społ., ochronę zdrowia i politykę oświatową. Zabezpieczenie społeczne. Na pocz. lat 90. zaczęto reformę zabezpieczenia społecznego. Za bezpieczeństwo socjalne odpowiada państwo i jego wyspecjalizowane agendy, natomiast pomoc społ. i funkcjonowanie służb społ. leży w gestii władz samorządowych. W 1991 wprowadzono nowe zasady przyznawania emerytur i zasiłków oraz zasiłki dla bezrobotnych. W 1993 zaczął funkcjonować system ubezpieczeń emerytalnych i zmieniono zasady przyznawania zasiłków pogrzebowych; 1994 zreformowano zasady przyznawania zasiłków rodzinnych, a 1995 — zasiłków dla bezrobotnych. Wydatki państwa na zabezpieczenie społ. 1997 wynosiły 26,0% wydatków budżetowych. Opieka zdrowotna. W 1991 wprowadzono system ubezpieczeń zdrowotnych. W 1996 na 10 tys. mieszk. przypadało 30 lekarzy i 76 łóżek szpitalnych; przeciętna długość życia wynosiła 68,1 lat, a wskaźnik umieralności niemowląt spadł z 19,5 na 1000 żywych urodzeń (1970) do 15,9 (1996). Wydatki państwa na opiekę zdrowotną 1997 wynosiły 16,4% wydatków budżetowych. Polityka oświatowa. Do pocz. lat 90. system oświaty był zintegrowany z systemem obowiązującym w ZSRR. Po odzyskaniu niepodległości wprowadzono zmiany. Obowiązkiem szkolnym są objęte dzieci w wieku 7–16 lat. Nauka w szkole podstawowej obejmuje klasy 1–6, w niższej szkole średniej klasy 7–9, w wyższej szkole średniej klasy 10–12 o profilu ogólnym, zaw. lub w technikum. Językami wykładowymi na wszystkich szczeblach nauczania są estoński i rosyjski. Wydatki na oświatę i naukę 1995 stanowiły 6,9% wydatków budżetowych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia