zbiorowość
Encyklopedia PWN
statyst. zbiór zjawisk, obiektów lub osób (np. zbiór mieszkańców Polski) zróżnicowanych ze względu na pewną cechę ilościową (np. wysokość dochodów) lub jakościową (np. płeć), opisywany metodami statystycznymi, o którego własnościach wnioskuje się na podstawie pewnej jego reprezentacji (losowa próba);
psychologizm
językozn. kierunek badawczy nawiązujący do idei W. von Humboldta, rozwijający się w środowisku intelektualistów niem. 2. poł. XIX w.
[gr.],
regionalizm
zespół działań politycznych, społeczno-kulturowych, ekonomicznych, a nawet ideologicznych podejmowanych przez określoną społeczność terytorialną, której samorozumienie i poczucie własnej odrębności w stosunku do innych zbiorowości cechuje się silną identyfikacją ze swoistymi dla niej, reprodukowanymi w procesach wychowania i socjalizacji wzorcami tożsamości kolektywnej o podłożu kulturowym, etnicznym, religijnym, językowym itd. oraz skorelowanymi z nimi formami więzi społecznych. Regionalizm jest więc intencjonalnym, ukierunkowanym na osiągnięcie pewnych celów i zorganizowanym typem działań społecznych zmierzających do zwiększenia spójności wewnętrznej danej zbiorowości lokalnej na drodze aktywnej kooperacji jej członków.
[łac.],
socjol. forma życia zbiorowego, występująca w zróżnicowanych historycznie i kulturowo formach; jednoznaczne zdefiniowanie rodziny jest sprawą trudną i budzącą kontrowersje.
poeta, dramaturg, który stworzył oryginalny wariant polskiego romantyzmu.
nauk. dyscyplina biol. zajmująca się badaniem społecznego życia zwierząt oraz wzajemnymi stosunkami między osobnikami.
