wektorem
Encyklopedia PWN
mat. iloczyn wektorów 
i 
, oznaczany · , w przestrzeni euklidesowej (kartezjańskiej) określony wzorem · = a b cos α, gdzie a, b — długości wektorów, a α — kąt między nimi;
i , oznaczany · , w przestrzeni euklidesowej (kartezjańskiej) określony wzorem · = a b cos α, gdzie a, b — długości wektorów, a α — kąt między nimi;
kinematyka
dział mechaniki klas. zajmujący się badaniem geom. właściwości ruchu ciał bez uwzględnienia ich cech fiz. i działających na nie sił.
[gr. kínēma ‘ruch’],
koniugacja
genet. jeden z kilku możliwych mechanizmów wymiany DNA między komórkami bakterii, opisany 1946 przez J. Lederberga;
[łac.],
krążenie, cyrkulacja,
mat. pojęcie z zakresu rachunku wektorowego; k. nazywa się całkę krzywoliniową z wektora pola (
) po zamkniętym konturze L (całka): 
, gdzie ax(x, y, z), ay(x, y, z), az(x, y, z) — składowe prostokątne wektora ();
mat. nierówność orzekająca, iż w dowolnej przestrzeni wektorowej wartość bezwzględna iloczynu skalarnego 2 wektorów nie przekracza iloczynu norm tych wektorów.
optymalizacja wektorowa, optymalizacja wielokryterialna, polioptymalizacja,
autom. wyznaczanie najlepszego rozwiązania problemu przy spełnieniu wielu kryteriów traktowanych jako wektory;
