wektorem

Encyklopedia PWN

wektor
[łac.],
mat. uporządkowana para punktów, z których jeden, np. P(x1, y1, z1), stanowi początek wektora, a drugi, np. Q(x2, y2, z2) — jego koniec, przy czym x1, y1, z1 oraz x2, y2, z2 są współrzędnymi kartezjańskimi punktów PQ;
mat. każdy wektor (kolumna) v, taki że Av = λv (wektor własny macierzy A odpowiadający wartości własnej λ).
mat. dla przekształcenia liniowego f: VV przestrzeni liniowej V nad ciałem K wektorem własnym przekształcenia liniowego jest każdy wektor vV, dla którego f(v) = λv (wektor własny przekształcenia liniowego odpowiadający wartości własnej λ).
mat. układ x1, ... , xn wektorów przestrzeni liniowej, dla których równanie a1x1 + ... + anxn = 0 zachodzi tylko dla a1 = a2 = ... = an = 0;
organizmy przenoszące patogeny z roślin chorych na zdrowe;
fiz. wektor o kierunku rozchodzenia się fali i długości równej 2π/λ (λ — długość fali).
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia