retoryka
 
Encyklopedia PWN
retoryka
[gr.],
nauka zasad sprawnego i pięknego wysławiania się, obejmująca prawidła doboru słów, konstrukcji zdań, posługiwania się tropami i figurami retorycznymi, umiejętnej argumentacji. Retoryka powstała w starożytnej Grecji, gdzie ukształtowały się 2 odmiany stylu retorycznego: attycyzmazjanizm. Jako mówcy zasłynęli: w Grecji Demostenes, w Rzymie Cyceron, twórca klasycznego stylu oratorskiego, łączącego precyzję z bogactwem ekspresji językowej; wybitni teoretycy greccy — Arystoteles, Platon, Teofrast, rzymscy — Kwintylian; w następnych epokach tradycje retoryki kontynuowało przede wszystkim kaznodziejstwo chrześcijańskie (Grzegorz z Nazjanzu, P. Skarga, J.B. Bossuet); w XVII–XVIII w. nastąpił zanik tradycji antycznej, a wraz z nim retoryka straciła znaczenie jako centralna dyscyplina humanistyczna.
Bibliografia
M. KOROLKO Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny Warszawa 1990;
J. ZIOMEK Retoryka opisowa, Wrocław 1990.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia