radioterapia
 
Encyklopedia PWN
radioterapia
[łac.-gr.],
jedna z podstawowych (oprócz chirurgii i chemioterapii) metod leczenia chorób nowotworowych, polegająca na wykorzystaniu zdolności promieniowania jonizującego do niszczenia żywych komórek.
Podstawą radioterapii jest większa promienioczułość komórek nowotworowych od promienioczułości zdrowych komórek otaczających nowotwór; w wyniku napromieniania dochodzi do absorpcji energii przez cząsteczki znajdujące się na drodze wiązki promieniowania, co prowadzi do bezpośredniego uszkodzenia struktury DNA i utraty zdolności proliferacyjnych komórki oraz pośredniego uszkodzenia struktur komórkowych przez tzw. wolne rodniki powstałe w wyniku radiolizy wody (chemia radiacyjna). Istnieją 2 formy r.: teleterapia — napromienianie wiązką promieniowania X z pewnej odległości, w teleterapii powszechnie są stosowane aparaty ze źródłami kobaltu 60Co (bomba kobaltowa) oraz med. akceleratory liniowe (przyspieszacze) elektronów; brachyterapia — napromienianie za pomocą źródeł promieniotwórczych umieszczonych w bezpośrednim kontakcie z tkankami ciała (brachyterapia). R. może być stosowana w celu wyleczenia, w przypadku leczenia nowotworów o ograniczonym zaawansowaniu miejscowym, lub w celu uzyskania zahamowania postępu nowotworu i/lub złagodzenia dolegliwości, w przypadku nowotworów o rozległym zaawansowaniu miejscowym lub z przerzutami.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia