lądowanie
 
Encyklopedia PWN
lądowanie,
końcowa faza lotu statku powietrznego, aż do zatrzymania się na ziemi;
rozróżnia się: lądowanie skośne (z dobiegiem, np. samolotów, szybowców, czasem śmigłowców) i lądowanie pionowe (z zawisu, bez dobiegu, np. śmigłowców i samolotów pionowego startu oraz balonów); krótkim lądowaniem nazywa się lądowanie o krótkim dobiegu. Lądowanie skośne jest poprzedzone podejściem do lądowania, czyli lotem ślizgowym, mającym na celu zbliżenie się statku do wys. 15–25 m nad powierzchnią lotniska (lądowiska), od której rozpoczyna się lądowanie, składające się z faz: wyrównanie (przejście z lotu opadającego w lot poziomy na wysokości do kilku m), wytrzymanie (ze zmniejszaniem, czyli wytraceniem prędkości lotu), przyziemienie (dotknięcie kołami ziemi) i dobieg, czyli toczenie się po ziemi (często z hamowaniem), aż do zatrzymania, a następnie kołowanie do miejsca postoju. Lądowanie może odbywać się z widocznością ziemi i bez widoczności (ślepe) wg przyrządów pokładowych (np. systemem ILS). Zazwyczaj samo lądowanie (od wys. 100 do 300 m) odbywa się z widzialnością ziemi (w nocy — świateł oświetlających podejście do lądowania i pas startowy); lądowanie może być w pełni automatyczne (bez widoczności i bez udziału pilota). Lądowanie jest najtrudniejszą i najniebezpieczniejszą fazą lotu.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia