fitochrom
 
Encyklopedia PWN
fitochrom
[gr. phytón ‘roślina’, chrṓma ‘barwa’],
fizjol. niebieski barwnik, receptor światła w procesach fotomorfogenezy, występujący powszechnie w komórkach i tkankach wszystkich roślin.
Składa się z części białkowej i chromoforu (4 pierścienie pirolowe, tworzące otwarty łańcuch); występuje w 2 postaciach: forma Pr nieaktywna fizjologicznie, trwała w ciemności, pochłania światło czerwone (maksimum absorpcji przy długości światła λ = 660 nm) i forma Pfr aktywna fizjologicznie, pochłania światło dalekiej czerwieni (maksimum absorpcji przy λ = 730 nm); pod wpływem zaabsorbowanego światła obie formy przechodzą jedna w drugą (ulegają wzajemnej fotokonwersji); w procesie tym uczestniczy szereg form pośrednich; w ciemności Pfr również ulega przekształceniu w Pr, proces ten wymaga czasu; odpowiedni stosunek Pfr do Pr, zw. stanem fotostacjonarnym fitochromu, powoduje zmiany w ekspresji genów; zapoczątkowuje lub hamuje wiele procesów fizjol., prowadząc do zmian wzrostu i rozwoju roślin. Fitochrom bierze udział m.in. w regulacji kiełkowania nasion wrażliwych na światło, wydłużaniu międzywęźli, rozwoju liści i chloroplastów, syntezie antocyjanów, syntezie niektórych enzymów, zjawiskach fotoperiodyzmu; w wielu reakcjach regulowanych przez fitochrom biorą udział jony wapnia (kalmodulina) oraz niektóre fitohormony.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia