emisja pieniądza
 
Encyklopedia PWN
emisja pieniądza,
ekon. wprowadzenie do obiegu przez bank centralny danego kraju banknotów oraz bilonu, czyli tzw. pieniądza gotówkowego.
Ograniczenie liczby emitentów ma zapobiec zjawisku nadmiernej ilości pieniądza w gospodarce i w konsekwencji procesom inflacyjnym. W niektórych państwach (np. Francja, Polska 1924–39) prawo emitowania bilonu miał skarb państwa (tzw. emisja skarbowa).
Banknoty i bilon wyemitowane przez bank centralny są prawnym środkiem płatniczym na terytorium danego kraju. Oznacza to, iż mają moc zwalniania ich posiadacza ze zobowiązań (m.in. wynikających z wymiany towarowej, z zawieranych transakcji finansowych, czy zobowiązań podatkowych), ponieważ nie można odmówić przyjęcia banknotów i bilonu jako formy zapłaty. Bank centralny emituje banknoty i bilon zgodnie z ustalonymi wzorami oraz wartościami nominalnymi. W przypadku bilonu musi być ustalony stop, z jakiego ma on być wykonany oraz jego wartość (wartość zużytych do jego wykonania materiałów). Wprowadzenie poszczególnych znaków pieniężnych (banknoty i bilon) do obiegu oraz utrata przez nie funkcji środka płatniczego dokonuje się według przyjętych terminów. Wycofywane z obiegu banknoty (np. w wyniku zużycia, uszkodzenia, denominacji) są wymieniane w oddziałach banku centralnego. Nominalna wartość wszystkich banknotów i bilonu wyemitowanych przez bank centralny to tzw. baza monetarna (M0). Ilość pieniądza gotówkowego wyemitowana przez bank centralny różni się od ilości pieniądza w gospodarce, czyli tzw. wielkości podaży pieniądza. Istnieje kilka agregatów podaży pieniądza. Do najczęściej stosowanych należą agregaty M1, M2, M3 (pieniądz).
W Polsce wyłączne prawo emisji ma Narodowy Bank Polski, a np. w USA — banki Systemu Rezerwy Federalnej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia