emisja pieniądza
Encyklopedia PWN
Ograniczenie liczby emitentów ma zapobiec zjawisku nadmiernej ilości pieniądza w gospodarce i w konsekwencji procesom inflacyjnym. W niektórych państwach (np. Francja, Polska 1924–39) prawo emitowania bilonu miał skarb państwa (tzw. emisja skarbowa).
Banknoty i bilon wyemitowane przez bank centralny są prawnym środkiem płatniczym na terytorium danego kraju. Oznacza to, iż mają moc zwalniania ich posiadacza ze zobowiązań (m.in. wynikających z wymiany towarowej, z zawieranych transakcji finansowych, czy zobowiązań podatkowych), ponieważ nie można odmówić przyjęcia banknotów i bilonu jako formy zapłaty. Bank centralny emituje banknoty i bilon zgodnie z ustalonymi wzorami oraz wartościami nominalnymi. W przypadku bilonu musi być ustalony stop, z jakiego ma on być wykonany oraz jego wartość (wartość zużytych do jego wykonania materiałów). Wprowadzenie poszczególnych znaków pieniężnych (banknoty i bilon) do obiegu oraz utrata przez nie funkcji środka płatniczego dokonuje się według przyjętych terminów. Wycofywane z obiegu banknoty (np. w wyniku zużycia, uszkodzenia, denominacji) są wymieniane w oddziałach banku centralnego. Nominalna wartość wszystkich banknotów i bilonu wyemitowanych przez bank centralny to tzw. baza monetarna (M0). Ilość pieniądza gotówkowego wyemitowana przez bank centralny różni się od ilości pieniądza w gospodarce, czyli tzw. wielkości podaży pieniądza. Istnieje kilka agregatów podaży pieniądza. Do najczęściej stosowanych należą agregaty M1, M2, M3 (pieniądz).
W Polsce wyłączne prawo emisji ma Narodowy Bank Polski, a np. w USA — banki Systemu Rezerwy Federalnej.