wektorami
Encyklopedia PWN
obszary jednorodnie namagnesowane do nasycenia;
energia
podstawowa wielkość fizyczna charakteryzująca w sposób ilościowy układ materialny, określająca ruch jego składników oraz ich wzajemne oddziaływanie;
[gr. enérgeia ‘działanie’],
rozchodzące się w przestrzeni zaburzenia pola elektromagnetycznego.
mat. wzór pozwala-jący zamieniać całkę powierzchniową zorientowaną na całkę potrójną i odwrotnie (całka);
hodograf
krzywa zakreślana przez koniec wektora (odkładanego od tego samego punktu) pewnej wielkości wektorowej [gr. hodós ‘droga’, gráphō ‘piszę’],
zmieniającej się wraz z parametrem t (np. czasem);
mat. iloczyn wektorów i 
, oznaczany · , w przestrzeni euklidesowej (kartezjańskiej) określony wzorem · = a b cos α, gdzie a, b — długości wektorów, a α — kąt między nimi;
i , oznaczany · , w przestrzeni euklidesowej (kartezjańskiej) określony wzorem · = a b cos α, gdzie a, b — długości wektorów, a α — kąt między nimi;
