rdzeń
Encyklopedia PWN
technol. w inżynierii materiałowej warstwa powstała na wyrobie w wyniku działania czynników zewn. (nacisku, zmian temperatury, czynników chem., elektr. i in.) związanych z obróbką tego wyrobu;
Watsona–Cricka model DNA
model budowy cząsteczki kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA), wg którego cząsteczka DNA ma postać podwójnej helisy (podwójnej spirali), złożonej z 2 przeciwbieżnych łańcuchów polinukleotydów zwiniętych wokół wspólnej osi w taki sposób, że łańcuchy fosfosacharydowe (reszty deoksyrybozy powiązane grupami fosforanowymi) owijają śrubowo rdzeń złożony z zasad purynowych i pirymidynowych.
[m. uotsona krika],
proces technol. złożony z nawęglania oraz następujących po nim hartowania i niskiego odpuszczania;
wierzba koszykarska, wiklina, wierzba wikliniarska, Salix cordata,
krzewiaste gatunki wierzby i ich odmiany uprawne, o prostych, elastycznych jednorocznych pędach, zw. prętami, z cienkim rdzeniem, znoszące dobrze coroczne ścinanie i mające zastosowanie w wikliniarstwie.
archeol. sposób przygotowania i eksploatacji rdzenia krzemiennego, pozwalający na odbicie od niego smukłych, regularnych odłupków o równoległych krawędziach bocznych zw. wiórami, z których można było formować narzędzia;
