rdzeń
Encyklopedia PWN
element magnet. stanowiący zespół uzwojeń (w jednym płynie prąd stały, w drugim — przemienny) z jednym lub wieloma rdzeniami magnet.;
twardziel, twarde drewno,
bot. wewn., starsza część drewna w starszych pniach drzew, znajdująca się między bielem a rdzeniem, pełniąca funkcje mech.;
anat. tylna część mózgu kręgowców, powstała z trzeciego, tylnego, pierwotnego pęcherzyka mózgowego;
wachlarzowiec właściwy, palma wachlarzowa, Corypha umbraculifera,
gatunek rośliny okrytozalążkowej, jednoliściennej, z rodziny arekowatych (palm) występujący w południowej Azji, szczególnie często na Cejlonie;
Wagner-Jauregg 
, J. Wagner, Ritter von Jauregg, ur. 7 III 1857, Wels, zm. 27 IX 1940, Wiedeń,
austr. lekarz psychiatra, fizjolog i neurolog;
[w. jạur
k]
Julius von k] , J. Wagner, Ritter von Jauregg, ur. 7 III 1857, Wels, zm. 27 IX 1940, Wiedeń,
walec osiowy, stela,
bot. układ (zespół) tkanek przewodzących (drewna i łyka), miękiszowych i czasem wzmacniających, tworzących wewn. część łodygi i korzenia roślin naczyniowych, należący do budowy pierwotnej rośliny, mniej lub bardziej wyraźnie oddzielony od pierwotnej kory (leżącej na zewnątrz od niego).
