psychiczny
Encyklopedia PWN
w szerszym znaczeniu — stanowisko w sporze filoz. o wzajemny związek duszy i ciała (tzw. problem psychofiz.).
psychofarmakoterapia
metoda leczenia zaburzeń psychicznych polegająca na podawaniu leków o działaniu psychotropowym, które działając w ośrodkowym układzie nerwowym, zmieniają jego czynność i wywierają wpływ leczn., tzn. powodują ustępowanie zaburzeń psychicznych.
[gr. psychḗ ‘dusza’, phármakon ‘lekarstwo’, therapeía ‘leczenie’],
filoz. nazwa nadawana zagadnieniu wzajemnego stosunku duszy i ciała lub wzajemnego stosunku zjawisk psychicznych i fizycznych;
grupa zaburzeń psychicznych, których gł. przyczyną są czynniki o charakterze psychicznym;
psychol. dział psychologii zajmujący się związkami między procesami psychicznymi zachodzącymi w umyśle jednostki a jej zachowaniami ekonomicznymi.
