psychiczny
Encyklopedia PWN
psychika
w szerokim, współcz. rozumieniu — całokształt procesów psychicznych i cech psychicznych istot żywych, funkcja mózgu;
[gr.],
niemiecki zoolog, ewolucjonista i filozof.
med. specyficzny, utrzymujący się dłużej stan emocjonalny (nastrój), w którym dominuje odczucie silnego zagrożenia lub zagrażającej zmiany, wywodzących się z nie znanego, nie dostrzeganego źródła;
mobbing
prawo działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu go lub zastraszaniu.
[ang. mob ‘tłum’, ‘motłoch’, mobbing ‘napadać na kogoś’, ‘zaczepiać’, ‘nagabywać’, ‘atakować’],
psychol. pojęcie definiowane niejednolicie, najczęściej rozumiane bądź jako zbiór względnie stałych dla danej jednostki właściwości (cech) psychicznych, warunkujących stałość jej zachowania się i postaw, bądź jako zespół warunków wewn., wyznaczający organizację zachowania się człowieka, jego psychiczną tożsamość, kierunki i sposoby przystosowania się do otoczenia i jego przekształcania;
dyscyplina, a zarazem jeden z pierwszych etapów w rozwoju psychologii empirycznej;