lęk

lęk,

med. specyficzny, utrzymujący się dłużej stan emocjonalny (nastrój), w którym dominuje odczucie silnego zagrożenia lub zagrażającej zmiany, wywodzących się z nie znanego, nie dostrzeganego źródła;

przeżywaniu lęku towarzyszy stan wzbudzenia układu wegetatywnego (m.in. bladość, szybka czynność serca i oddechu, wysychanie śluzówek) oraz niepokój psychiczny. Lęk występuje w postaci krótkotrwałej, lecz nawracającej (napady paniki lękowej) lub długotrwałej (tzw. lęk swobodnie płynący); jest uważany za sygnał zagrożenia wewnętrznego równowagi organizmu zakłóconej czynnikami psychicznymi (np. zagrażające konflikty, dezintegracja lub wahania czynności psychicznych) lub somatycznymi (jak np. w zawale serca, niedotlenieniu); lęk występuje w wielu chorobach somatycznych i psychicznych, jako dominujący, samodzielny objaw w nerwicy (lękowej). Lęk może stanowić także cechę osobowości, wyrażającą się stałą podwyższoną gotowością do reagowania lękiem; trwały, wysoki poziom lęku wiąże się często z występowaniem w osobowości człowieka dążeń i impulsów, dla których nie potrafi on znaleźć właściwych form realizacji; wpływ lęku zwłaszcza silnego, na funkcjonowanie człowieka jest niekorzystny, w niektórych sytuacjach może on jednak ułatwiać działanie i przystosowanie.