psychiczny
Encyklopedia PWN
psychopatologia
dziedzina psychiatrii zajmująca się opisywaniem, interpretowaniem, wyjaśnianiem i klasyfikowaniem tych zjawisk życia psychicznego, które mają praktyczne znaczenie kliniczne, tzn. są przydatne w diagnostyce zaburzeń psychicznych i leczeniu osób z zaburzeniami psychicznymi;
[gr. psychḗ ‘dusza’, páthos ‘cierpienie’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
proces rozpadu aktualnych struktur psychicznych jednostki, warunkujący i umożliwiający przejście z niższego (integracja pierwotna) na wyższy poziom (integracja wtórna) funkcjonowania psychicznego;
w trad. psychologii racjonalnej: całokształt procesów i właściwości psychicznych człowieka (psychika) lub źródło i podmiot wszelkich zjawisk psychicznych (wewn. zasada organizująca życie psychiczne człowieka).
higiena
gałąź medycyny; nauka zajmująca się badaniem wpływu czynników środowiska naturalnego, sztucznego i społ. na człowieka, jego zdrowie i życie.
[gr. hygieinós ‘zdrowy’, ‘zdrowotny’],
psychol. koncepcja wiążąca cechy osobowości człowieka z właściwościami budowy jego ciała (konstytucją);
psychol. reakcje psychiczne pojawiające się w sytuacjach wywołujących poczucie lęku i osobistego zagrożenia, umożliwiające zmniejszenie lub eliminację tego poczucia bez zmiany obiektywnej sytuacji;
